YOL ARKADAŞIM'A..CAN ARKADAŞIM'A...

Dostluğun Büyüsü Üzerine Olağanüstü Bir Roman.
“Ateşböceği Yolu`nda Kristin Hannah sevgi ve sadakat üzerine keskin ve unutulmaz bir hikaye yazmıştır.”
-Jacquelyn Mitchard-
“Kristin Hannah 70 ve 80`lerin heyecanını ve enerjisini ortaya sermektedir ve bunu öyle bir derin seviyede yapmaktadır ki okuyucuları iki kadın arasındaki dostluğun tam kalbine taşıyor. Ateşböceği Yolu bir şaheser.”
-Elin Hilderbrand-
“Hayatımızdaki en önemli şeylerden biri olan ebedi dostluk üzerine dokunaklı, enfes bir roman.”
-Elizabeth Buchan-
“Bu muhteşem romanın sayfalarını çok hızlı geçmek istemeyeceksiniz. Kapıyı kilitleyin, telefonunuzu kapatın, ve yanınıza bir paket mendil alıp koltuğunuza yerleşin. (Sonra uyarmadı demeyin.) Kristin Hannah`dan başka hiç kimse kadınların dostluğunu tüm acısı, tatlısıyla bu kadar güzel yazamazdı. Harika bir yazar.”
-Susan Elizabeth Phillips-
“Ateşböceği Yolu okumayı neden sevdiğimizi bize bir kez daha hatırlatıyor.”
-Patricia Gaffney-

Aslında kitabı tanıtmak gibi bir amacım yoktu ama bir kitabı okurken içine girip onu yaşarsınız hatta elinizden bıraktığınızda bile hala onu yaşadığınızı hissedersiniz ya, işte öyle bir kitap.
Yaşam hikayelerimize göre değişir tabiî ki ama kendi adıma itiraf etmem gerekir ki okurken geçmişim, şimdim ve geleceğimi düşünmeden edemedim.

Eğer tek bir dostum olmasaydı, onunla birlikte hayallerimiz umutlarımız, geçmişimiz ve yaşamayı dört gözle beklediğimiz bir geleceğimiz olduğuna inancımız olmasaydı, eğer bunca zaman üzerine hala böyle birbirimize bağlı kalabilmeyi başaramamış olsaydık, herkese her şeye bu hayata yenik düşüp elimizi tutmaktan vazgeçmiş olsaydık, eğer dudaklarım büzüşüp ağlamaya başlamak üzereyken “keşke yanımda olsa” diye düşünmeseydim, düşünmeseydik eğer, birlikte çıktığımız alışverişler o kadar zevkli olmasaydı eğer, birlikte yediğimiz yemekler o kadar lezzetli olmasaydı eğer.. eğer ki aynı okulu yazmamış olsaydık, (iyiki yazmışız) eğer aynı servisle gidip gelmeseydik, eğer birbirimizi tanımak için bu kadar istekli olmasaydık, eğer bütün kalabalıklar içinde benim en değerli arkadaşım o onun en değerli arkadaşı ben olmasaydım eğer…. Eğer 5 yıllık üniversite hayatını birlikte yaşamamış olsaydık, sabahlara kadar oturup ders çalışmamış olsaydık, derse gidiyoruz diye okulu kırıp gezmeye gitmemiş olsaydık, birlikte gülüp birlikte ağlamasaydık, ikimiz birlikte aynı araba içinde uzuuuun yolları katetmemiş olsaydık, birbirimize co-pilot’luk yapmamış olsaydık eğer, “bas gaza” diye birbirimizi gaza getirmemiş olsaydık ve en tehlikeli anlarda birbirimizi korumasaydık eğer…. Eğer mezun olduktan sonra bile bu kadar CAN olamasaydık, birlikte hayaller kurmasaydık, birbirimizin nikah şahidi olacağımıza bile söz vermeseydik eğer, hayatımız boyunca geçirdiğimiz en güzel tatil birlikte gittiğimiz tatil olmasaydı ve birlikte nefes aldığımız günleri yaşamamış olsaydık eğer…

eğer annemle şimdi bu kadar iyi anlaşıyor olmasaydık, ergenlikte her şeyin ters gittiğini düşünür ve düzelmeyeceğini düşünmeseydim, o günlerden çıkıp bu günlere gelmeseydim ve annemle sadece anne kız değil daha fazlasını olamasaydık, eğer o benim her düşündüğümü hissedemeseydi, eğer gizli yaptığım her şeyi ondan aslında gizleyememiş olmasaydım, anneler her şeyi bilir onlar her şeyi görür cümlesi anneme bu kadar uymasaydı, her adımımda başıma gelecekleri bilir, her bildiği doğru çıkmasaydı, o benim en büyük desteğim olmasaydı eğer, omzumun üzerinde hep hissettiğim en güvenli el olmasaydı, dünyada aldığım en güzel koku onun olmasaydı ve annemin de dediği gibi benim ona ne kadar ihtiyacım varsa onun da bana öyle ihtiyacı olmasaydı ve biz hep birbirimize yetiyor olmasaydık, biz annemle bu hayatın çok çok çok fazla şeyi olmasaydık eğer… en yakın arkadaşımı benden ayırmadan sevmemiş olsaydı eğer, ikimizi birbirimizden ayırmadan fedakarlık yapmaktan çekinmeseydi eğer, ikimiz için de mutlu olmasaydı eğer… annem her üzüldüğümde benimle üzülmeseydi eğer, her ağladığımda beni kollarına almasaydı,bana fark ettirmek istemese bile sessiz sessiz benimle ağlamasaydı… eğer uyuduğumda gelip beni öpmeseydi, kokumu içine çekmeseydi ve ben onu yanımda hissetmeseydim, onun kokusunu içime çekemeseydim…. Şimdi bunları yazarken bile “annemmm” diye kendi kendime söylenip varlığına şükretmeseydim eğer

eğer ileriye dönük hayallerim olmasaydı, ve o hayallerim içinde annem ve arkadaşım olmasaydı eğer… bu kitabı okumak bu kadar iyi gelmezdi kim bilir..

gayet kalınca bir kitap ama elinize aldığınızda sayfaları nasıl çevirdiğinizi bilemeden kendinizi Kate ve Tuly’nin hayatına kaptırıveriyorsunuz. Kah gülümsüyor kah endişeleniyor kah sinirleniyor ve bir bakmışsınız ağlayabiliyorsunuz.

Kitabı bitirdiğimde önce arkadaşımı aradım ağlayarak, sonunda neler olduğunu anlatmadan kitabı okuması gerektiğini söyledim ona ve tabiki onu ne kadar çok sevdiğimi.. Sonra kitaptan çıkıp kendimizden bizden konuşmaya başladık. O telefon konuşması hayatımın en güzel telefon konuşmalarından bir tanesiydi. Kendimi o kadar şanslı o kadar mutlu hissettim ki o an kanatlarım olsaydı da keşke D’nin yanına gidebilseydim diye düşündüm. Birlikte gittiğimiz eğitimlerden bir tanesinde, grubun ortasında birbirimize sarılıp ağladığımız gibi, yine güvenli kollarına sarılıp ağlamak istedim, varlığı için, iyiki var olduğu için, en yakın arkadaşım, dostum, kardeşim olduğu için… Hayatımda olan güzel şeyleri anlatırken sesimdeki mutluluğu fark eden harika bir arkadaşım ve mutluluğumdan mutlu olup ağlayan bir CANımm olduğu için ne kadar şanslı olduğumu düşündüm. “senin sesini böyle mutlu duymak harika bir şey hep böyle duymak istiyorum sesini” dediğini ve bunları söylerken ağladığını düşünüyorum şuanda ve yine ürperiyorum, yine şükrediyorum…

Hayatımın son 6 senesinde yanımda olduğun için, benimle olduğun için, elini elimden bırakmadığın için, her koşulda beni desteklediğin için, benimle mutlu olup benimle üzülebildiğin için ve birlikte daha nice şey yaptığımız ve yapacağımız şey için…

İyiki varsın Canım Arkadaşım…
İyiki varsın YOL Arkadaşım…
İyiki varsın CAN Arkadaşım….