Hikaye....

Kalemi eline aldı ve düşündü biraz. Önündeki deftere baktı, içi boş küçük bi kareyi doldurmadan önce, düşündü biraz..

Bu sandalyeye ne zaman gelmişti, gelmeden önce neredeydi ve ne haldeydi. Heyecanlı mıydı kıpır kıpır mıydı, neler olup bittiğinin farkında mıydı, ne yapıyordu böyle, hayatını tamamen değiştirmek için hazırlanıyordu.

Düşündü

Öncesini düşündü. Neler yapmışlardı birlikte. İlk defa nerede birbirlerine birbirlerini tanıtmışlardı. İlk tokalaşmaları, ilk göz göze gelmeleri, ilk oturdukları masa, ilk içtikleri kahve. Neler hissettiğini düşündü. Ne kadar heyecanla hazırlandığını düşündü, saçlarını nasıl da özenle taramıştı, hiçbir şey düşünmeden, hesap etmeden, öylesine, bir kalemde, ama nasıl da özenle nasıl da hevesle.
İlk göz göze gelişlerini hatırladı, bakmaktan nasıl utandığını, ama bakmak için çırpındığını ama yine de bi türlü bakamadığını, ve kızardığını..Yüzünü basan ateşleri, kollarına ellerine yayılan, bacaklarını titreten heyecanını. Hepsini tek tek hatırladı, tek bi saniyesini bile atlamadan, hepsini tek tek hatırladı.

Durup durup gülümseyişlerini hatırladı. Otobüsteyken gülerken kendisine bakan insanları nasıl da fark ettiğini, “deli sandılar beni” diye düşünüp tekrar gülümsediğini..

ilk gittikleri sinemayı düşündü. İzledikleri ilk filmi. İlk çıktıkları yemeği.. İlk sürprizi..
Birlikte yaptıkları onca ilk şeyi düşündü hepsini tek tek. Atlamadan tek bi saniyesini bile. Hepsini tek tek hatırladı.

İlk el ele tutuştukları günü düşündü.. Damarlarında akan kanın daha da hızlı aktığını bidaha hissetti. Heyecandan kolunun uyuştuğunu, sanki yokmuş gibi hissettiğini. Kalbim şimdi çıkacak yerinden, diye düşündüğünü hissetti. Tuttuğu elin ona neler yaşattığını ve yaşatabileceğini, ne kadar mutlu ettiğini ve edeceğini. Zaman dursun diye dualar ettiğini, zaman dursun ve elimi hiç bırakmasın diye dualar ettiğini.
Ellerinin “tek” olduğunu, birbirlerinin ellerinin içinde nasıl da kaybolduklarını nasıl da tek olduklarını nasıl da “biz” olduklarını, bütün olduklarını.
İlk tartışmalarını.. ilk kavgalarını.. ve ağlayışlarını.. ama her barışmada nasıl da ona sarıldığını, onun göğsüne başını nasıl yasladığını, göğsünde gözleri kapalı durmuşken saçlarına kondurulmuş buse’yi hatırladı. Yine mutlu oldu yine yine, yeniden.

Arkadaşlarıyla ilk tanıştırdığı günü, onunla hep gurur duyduğu dünü, ona bakarken gururlandığını ve umutlandığını hepsini tek tek hatırladı. Tek bi saniyesini bile atlamadan

Evlenme teklifini hatırladı. Nasıl şaşırdığını, ve yine nasıl heyecanlandığını, nasıl mutlu olduğunu, nasıl mutlu olduklarını, ağzından çıkan “evet”in sesini nasıl titrettiğini, hepsini tek tek hatırladı, tek bir saniyesini bile atlamadan, hepsini tek tek hatırladı.

Eşyalarını nasıl seçmişlerdi birlikte, evlerini nasıl da hazırlamışlardı özenle, hevesle. “evimizi bizim evimizi” diye söyleyerek almıştı her eşyasını, bizim eşyalarımız, bunlar bizim, bizim için, bizim evimiz için diyerek özenle seçmişti hepsini.

Her şeyi düşündü tek tek. Tek bi saniyesini bile atlamadan hepsini tek tek hatırladı.
Bu sabahı.. Güne nasıl uyandığını, hatta gece uyuyamadığını..
Saçlarını, makyajını yaptırışını, onun için hazırlanışını… Herşeyi düşündü her şeyi hatırladı tek bi saniyesini bile atlamadan.

Şimdi.. Elinde kalem, yanında sevdiği adam, karşısında gülerek ona bakan koca bi kalabalık, üzerinde bembeyaz bi gelinlik,

Şimdi elindeki kalemle hayatını değiştirmeye, hayatını hayatına adamaya adım atmak üzereydi.

Gülümsedi. Yanındaki adama baktı, tekrar gülümsedi.

Evet bi kere daha emindi.

O, hayatıydı..
O, aşkıydı..
O, canıydı..
O, en yakın arkadaşı,
O, tek sırdaşı,
O, en güzel zamanları
O, gençliği
O, geleceği
O sevdiğiydi.

Emindi..
Ona bir ömür adanırdı, o her şeye değerdi.
Gözlerinin içine baktı;
“ÖMRÜMSÜN SEN BENİM”
dedi.
İçi boş küçük kareyi doldurdu.

ALKIIIŞŞŞ… :)