aynam resmim, resmim aynam...

Aslında tam da buymuş aslında “ben”, elimdeki boyaları bırakıp, resme bakınca anladım. İstanbul’un bi semtinde, boş bi okulda, masa başına oturmuş “çalışıyor”iken beyaz bi müsvette kağıdına tek renkle karalama yapmakla başlamıştım oysaki.
3 yaşındaki çocuğun karalamaları gibi hiç bir şey ifade etmez gibi görünüyorken en başta; temasını olduğu gibi belli eden bi fotoğrafa döndü sanki. İçimin aynası oldu. Tutup baktığımda “evet işte yaşadığım tam anlamıyla bu” dedim.

İnsan ne kadar kapalı kutu ıolsa da mutlaka içini gösterecek aynalar var bu hayatta inanıyorum. Uğurlu rakam, uğurlu renk, uğurlu renk vs. gibi inanışlar hayata bakış açımızı gösteriyor diye düşünürüm hep. Yazdıklarımız, söylediklerimiz, düşündüklerimiz, çizdiklerimiz, resimlerimiz hem bizim en doğru aynamızdır aslında…

Bi çocuğun resimlerine bakınca renkleri nasıl kullandığına bakarsınız önce. İçini nasıl yansıtıyor oraya, anlamaya çalışırsınız. Şimdi eğer yanımda “D” olsaydı yaptığım resme bakar ve her şeyi anlardı eminim. Her ne kadar ben şimdi o resme bakarken günlerin bana daha ne renkler ulandıracağını bilmesem de, o renklerin ve çizgilerin değişip değişmeyeceğine inancımın olup olmadığını bile fark edemesem de şuanda.. İçimdeki Pollyana harekete geçti. O resmin sol alt köşesindeki “güneş ” sanki bana bir şeyleri “umut et” dercesine ve olabildiğince sarı ve ışıltılı duruyor gözümün önünde.

Kağıdın ortasındaki “CİN ALİ”den tutun da (ki bu resmin en sevimli hareketi o bence, o Cin Ali’nin o resme kondurulmasının sebebi tamamen bende saklı) onun yüzüne kondurduğum kocaman gülücük ve harf kullanmadan ifade edilmiş binlerce sözcük şimdi bana fısıldıyor ki;
“Her şey güzel olacak”

TUTTUĞUMUZ HER AYNADA UMUT GÖREBİLMENİZ DİLEĞİYLE…

Not: bence bir gün tek kaldığınızda masanın üstüne bir kağıt ve istediğiniz türde boyaları koyun. Zaman geçtikten sonra ortaya çıkan Siz’e ve sizinin mucizeniz’e şaşıracaksınız..

….YaşammmPınarımmm…..