ABLASININ SIPASI :)

Çok küçüklüğünden hatırladığım şey, sabah olduğunda sessiz sessiz karyolasında yüz üstü yattığı ve öylecene beklediğiydi. Karyolası yatak odasındaydı haliyle, annemin yanında. Bense odamdan çıkıp her sabah odaya gelir, karyolanın yanına giderdim. O da beni beklerdi. Ben yanına gittiğimde gülümser, minicik ellerini karyolanın parmaklıklarına doğru uzatır ve ben de parmaklarına dokunurdum. Bu bizim ikimize özel “günaydın”ımızdı. O yüzdendir ki, hala uyuduğunda yanına gider, parmaklarına dokunur ve kokusunu içime çeke çeke öperim onu. Yine sesini çıkarmaz. Sessiz sessiz sevilmenin tadını çıkarır.

Keşke biraz daha büyük olsaydım onu daha iyi yaşamak için derim hep. Ama hatırladığım bi kaç net kare var kafamda. Doğduğu ilk gün, ne olduğunu anlamamıştım, hastanenin merdivenlerinde öylece oturmuştum, herkes telaş ile mutluluk arası bi duyguyla dolanıyordu hastanede. Ben merdivenlerde otururken babam gelmişti yanıma. Elime sıkıştırdığı bi çikolata.
Eve birlikte geldiğimiz ilk günü hatırlamıyorum ama daha fazlasını hatırlıyorum. Koltukta oyun oynayışımız, benden başka kimsenin ayağında uyumak istememesi (bu arada o bebekken ben onu ayağımda sallamaya çalıştığımda bacak boyum kadardı kendisi) sabahları sessiz sessiz gelişimi beklemesi, dışarıya her çıktığımızda oyuncak araba istemesi ve alınıncaya kadar ağlaması, evden karnı tok çıksa bile hep “acıktım ben” diyip hamburgerciye gitmek istemesi ve arabada giderken arka tarafta hep öndeki iki koltuk arasında ayakta durması… Daha fazlası da var elbette ama onlar bende saklı..

İyiki doğmuş iyiki. Dünyamın en güzel kokusu o. Bebekler ilk doğduklarında kendilerine has bi kokuyla doğarlar. Koklarsınız koklarsınız ama doyamazsınız o kokuya, hiçbir parfüm öyle kokmaz çünkü o “bebek” kokusudur. Aslında o koku “cennet” kokusudur. O kadar günahsız o kadar saftır ki bi bebek, melektir ki, cennetin kokusuyla gönderir Allah onları dünyaya.. O yüzden cennet kokulum o benim.
Şimdi büyümüş de olsa hala benim için minicik, hala sevilesi öpülesi… birlikte büyüdük büyüttük birbirimizi. Onun dizlerinde ağladım, o ağladığında onunla birlikte yandım ve gülerek yaptığımız o kadar çok şeyimiz var ki. Büyürken biz neler neler yaşadık ikimiz, konuşmasak bile bakarak birbirimize yaşadığımız çok şey var.
İyiki doğmuş iyiki. Hayatım boyunca başıma gelen en güzel olay diye sorsalar hep “Kardeşimin doğumu” diyorum. Bu evin içinde hep onunla bi bütünüz biz. Canım benim o, ilk göz ağrım, bitaneciğim, biriciğim.

Bebek bir mucizedir. Anne karnına düşüşü, büyüyüşü, içerde hareket edişi ve dışarıdan o hareketleri gösterişi. Dünyaya gelişi ve uyurken gülümseyişi, kokusu, ağzı burnu. Mucizedir bebek. Hiçbir sebebe ihtiyaç duymadan, sadece ona bakarak gülümseten tek şeydir. Bir bebeğe bakmak bir mucizeye bakmaktır. Bir bebeğe dokunmak bir mucizeye dokunmak bir bebeği koklamak Cennet’i koklamaktır.

İlk mucizemi kollarıma aldığımda daha 4 yaşındaydım. Şimdi aradan 21 yıl geçti. O benim hala mucizem.
Günü gelir de bir gün kollarıma ikinci mucizemi de alabilirsem ve eğer onu adım adım yaşayabilirsem, bir tarafıma ilkimi, diğer tarafıma da yine benim ilkimi kendi bebeğimi alıp ikisini koklayacağım, Allah’ın bana verdiklerine sarılarak şükredercesine, cennete düşmüşçesine…
Keyifle….

İyiki doğdun Canım Kardeşim….


Karyola..Sabah..Bizim Günaydınımız... :)

NOT: Resim kalitesinin çok düşük olduğunun farkındayım ama sabaha karşı bi saatte tarayıcı çalıştıramadım üzgünüm.. ;)