Dip-Zirve...

Dibine vurmuş bir hayatın duvarlarına tırmanırken buldu kendini.
Sanki tepelerde bir yerlerde bir ışık görüyor gibiydi. Tam da seçemiyordu ya, neyseydi, o ışık görmek istiyordu belli ki…
Duvarları vıcık vıcık olmuş gibiydi, hani sanki çamur çamur gibi. Sanki katılaşmış çorba gibi, tencereyi döndürsen tersine, pat diye boşalacakmış gibi lavaboya.. Elleri sanki kile bulanmış gibi, tırnaklarının arasına da girmiş zaten, kirlenmiş pislenmiş elleri, tırnakları ve içleri..
Tırmandı tırmandı tırmandı, nefes nefese kaldı bi ara ölüyorum sandı, nefesim gitti sesim kesildi, soluk yok, ışık yok, tutunacak bir dal bir el bakacak bir insan gözü yok, allahım ölüyorum, dedi kendi kendine, ölüyor sandı; ölmedi ama.. baktı ki, yaşadı..
Yumuşamış bir çamur birikintisine elleriyle koca bir yumruk attı, zamanından kalma acıları vardı ellerinin, vurulmuşlukların sancısını çekiyordu hala o eller, vurulmuş duvarlar, kopartırcasına çekilmiş saçlar, yazılmış yazıların elçileri ve daha niceleriydi o eller.. Bi yumrukla dağıldı çamur birikintisi, oyuldu. Geniş derin bir boşluk oldu. Girdi oturdu oraya. Kafasını kaldıracak kadar bile yer yoktu o kadar dar bir yerdi ama sığınacak bir yerdi işte, girdi oturdu.
Bekledi bir süre daha. Uyandığında dinlenmiş, daha diri ve daha genç gibiydi. Halbuki yine yirmi sekizindeydi. Şöyle bir kafasını uzattı oturduğu dar yerden. Aşağıya doğru baktı. Çamur birikintileri kurumuştu yavaş yavaş. Uzanabildiği yere hafifçe dokundu, pütür pütür olmuş gibi sanki kum gibi kaydı gitti parmaklarının ucundan.
Biraz daha doğruldu ve daha da tırmanmaya çalıştı. Tırmandı tırmandı..
Uzun zaman aldı bu sefer bu tırmanış.
Gördüğü ışık daha da büyüyordu sanki yaklaştıkça, tırmandı daha da hızla o ışığa. Gördükçe büyüdüğünü daha da heveslendi daha da hırslandı..
Zaman geçti.. artık tepedeydi. Ellerine baktı, tabir-i caizse leş gibi olmuştu. Suratı kir pas içinde, saçları dağılmış, gözlerinin altı sanki biraz daha canlı gibi, içleri kırmızı kırmızı, malum çok uykusuz kalmıştı. Etrafına baktı, insanlar ne kadar hızlı yürüyorlardı, nereye yetişiyorlardı böyle, nereye koşuyorlardı. Sağa sola doğru bakındı…
Sonra şöyle bir aşağıya baktı.
Çamurlara…
Kurumuş, taşlaşmış derin bir kuyuya.. Dibini göremediği, seçemediği ama içinde neler olduğunu bildiği, adını “geçmişim” koyduğu kuyuya.. Baktı, gülümsedi alaylı alaylı…
Ellerine baktı.. Çamurlar kurumuş, ellerini birbirine değdirince döküldü hepsi.. Tertemiz oldu elleri..
Tekrar baktı aşağıya…
Güldü..
Kalabalığın arasına karıştı…