HAYATIN İÇİNDEN: Otobüste yer kavgası

Nefes aldığımız sürece ne zaman ne yaşayacağız neyle karşılaşıp şaşıracağız hiç belli değil. Bunu bugün bir kez daha anladım.
İşten çıkıp eve giderken bindiğim otobüste koridorda ayakta dururken, benim yüzümden bir amca ve bir teyze birbirlerine giriyorlardı neredeyse. Aslında kendimi sebep olarak da göstermek istemiyorum, onların bağrışası varmış da neyse.
Otobüste ayakta duruyorsanız boş kalan yere oturursunuz, nitekim ben de öyle yaptım. Önümdeki genç bey ayağa kalkıp kapıya yönelince ben de boşalan koltuğa oturdum. Arkadan bir teyze omzuma dokundu, pıt pıt pıt diye.
-Oradan gelen teyzeye verdi yeri, sen neden oraya oturdun bir de genç olacaksın!

Tabi ben omzumdaki o sert pıt pıt’ların etkisinden zaten çıkamamışken henüz, bir de bu cümleleri duyunca sadece “ yaa öyle mi peki” deyip kalkmak zorunda kaldım. Ve arkamdan kıyamet koptu.
Sağolsun, beni savunmaya çalışan bir amca da o teyzeye demez mi, sen de yanındaki çocuğu kucağına alsana, diye. Ve otobüs birbirine karıştı, otobüs koltuğu ve benim ona oturmam olay oldu ve otobüsün arka tarafı resmen bu konu üzerine kurulan cümlelerle kaplandı.
Kendimi yaşlılara yer vermeyen terbiyesiz genç kız gibi hissetmiş olsam da bir süre, kafamı sağa sola sallayıp kendime geldim. Günümüz temposunda artık gençlerin de çok yorulduğunu ve toplu taşıma araçlarında onların da oturabilme haklarını savunduğumu hatırladım birkaç saniye içinde. Evet evet aynen bunu savunuyorum. Sabah ezan sesiyle hatta kimisi ondan da önce İşten çıkmış gözlerinin altına mor halkalar sarmış, makyajı akmış, saçı başı dağılmış gençlerin de, orta yaşlı insanlara yer veriyor olmalarına anlam veremediğimi ve gençlerin de artık oturma haklarına sahip olduklarını düşünüyorum.
Hasta ve yaşlılara, hamile ve çocuklulara saygımız sonsuz tabi ki, bunu tartışmaya bile gerek yok ama gençler ayağa kalkmadıklarında çok da fazla kızmıyorum aslında. Kadın günlerinden dönen süslü püslü teyzeler de birazcık ayakta dursunlar, çok da önemli değilmiş gibi geliyor artık.
Ama bu düşüncelerimin içinden uyuyor numarası yapan gençleri sıyırıp onları çöp kutusuna atıyorum. Tamam kardeşim gençsin güzelsin yakışıklısın ama yorgunluk, bitkinlik, uykusuzluk almış seni eline, ayakta duramıyorsun bile, otur otur hakkındır, dedim ama o kadar da değil yani. Öyle numara yapmaya dayanıyorsa iş, dur ayakta çatlasın ayakların, demekten de kendimi alamıyorum.
Uzun zamandır işten eve giderken toplu taşıma araçlarını kullanan biri olarak bugün tekrar fark ettim ki her toplu taşıma aracı bir hikayedir ve bu hikayeler aslında hayat dediğimiz şeyin ta kendisidir…
Ey gidi omzuma pıt pıt dokunan teyzem,
Ey gidi teyzeme bağıran amcam,
Ey gidi toplu taşıma araçları,
Ey gidi bağrışmaların ortasında kalmış ben
Ey gidi ey…