ADAM GİTTİ..KADIN KALDI...

Giderken ona “seni bekliyorum” demişti.
Arabadan inerken mutlu mesut evine koşar adımlarla gitmişti.
Hava soğuk çok soğuktu ama onun içi sıcacıktı.
Zamanlar üzerine bi adamın elini tutmuş, bi adama güvenebileceğini ummuş, bi adam için HOP etmişti yüreği.
Korka korka…
Umudu vardı ilginç. Bekleyecekti onu..
Beklemeye koyuldu onu… Telefonu elinde, beklemeye koyuldu…

Adam gitti..
Kadın kaldı…
Kadın bekledi..

Evleri birbirine çok yakındı. Bi kaç sokak vardı aralarında..
Ama adam, şehirde değildi artık.. Gitmişti…
Ama Gelecekti..
Söz vermişti. Geldiğinde her şey çok güzel olacaktı. Gittiği yerden arayacaktı onu.
Söz vermişti adam.

Kadın;
Bekliyorum demişti, bekleyecekti.

Adam gitti..
Kadın kaldı.. Dediği gibi, bekledi.. Umutla bekledi.
Aradan zaman geçti..
Adam aramadı..
Ses kesildi. Soluk kesildi.
Kadın, yalnız kaldığını anladı bu sefer..
Umutlarının kırılma noktasına geldiğini hissettiği her an açtı resimlerine baktı adamın. Yüzünün her zerresini ezberledi.
Gözlerinin arasındaki boşluğu, kaşlarının gözünün üstünde duruşunu, gülerken yanaklarında beliren çizgileri..
Ellerini ezberledi. Ellerinin beyazlığını, Parmaklarının birbirine yaslanışını, kollarının duruşunu..
Üzerindeki ceketi, gömleği…
Resimde baktığı gibi bakmıştı ona da son kez,
Tekrar tekrar hatırladı, hatırladıkça umutlandı, kıpırdandı, kendi kendine mırıldandı,
Söz verdim sana ben, bekliyorum diye…

Bi gün,
Havada kar kokusu, bahardan kalma göz kamaştıran bir güneşin olduğu bi günün öğle saatleriydi. Kadın sarı saçlarının üzerinde taktığı kırmızı şapkası, beyaz montu, siyah çantası ve siyah çizmeleriyle evinden çıktı.. Kulağına kulaklığını taktı, onu hatırlatacak şarkısını açtı,
Yürüdü… Adamla en son göz göze geldikleri yere ayak bastı.
Durdu orda bi an, iç çekti, içinden dua etti;
“Allahım bi haber, küçük bi haber”.

Arkasını döndü yürümeye devam ederken gördüklerine inanamayarak gözlerini kıstı, gördüklerini iyice seçebilmek için.
Onun paltosu…
Siyah.
Uzun.
Ayakkabılarına baktı.
Onun ayakkabıları.
Siyah.
Bağcıklı.
Saçları..
Onun saçları. Traşı bile aynı
İnanmak istemedi gördüğünün o olduğuna. Kafasını sağa sola salladı, hayır hayır bu o olamazdı
Ellerine baktı. Baktığı an yıkıldı,
Bu eller onundu.
Kadın ağır adımlarla, adamın yanına gitti.
Arkadan omzuna dokundu titreyen elleriyle.
Adam kafasını çevirdi.
Kadın gözleri dolu dolu olmuş, şaşkın şaşkın adama bakıyordu.
Titreyen eli ise hala havada kalmış…

Adam kadını görünce şaşırdı, onu görmeyi beklemiyordu, dudaklarından dökülen
-Ben gelmiştim ama….
Cümlesini kadın, sus, diyerek kesti titreyen sesiyle.
Sustu adam
Kadın ona yaşlı gözlerle bakmaya devam etti.
Farkında değildi; damlalar özgürleşmişti bile artık yanaklarında.
Allıklarını bir bir çiziyordu, ıslatıyordu yanaklarını.
Sus dedi kadın.
Sus.

İçinden neler geçirdi o anda kadın..
Uzunca bi süre bakakaldılar öylece birbirlerine..
Adam şaşırmış, kadın yıkılmış..
Neler düşündü kadın o anda…
Adam dediğin tuttuğu elin kıymetini bilebilse keşke..
Tuttuğu elin yüreğini hissedebilse..
Adam dediğin baktığı gözü görebilse gönül gözüyle
Gözün söylediğini anlayabilse…
Adam dediğin geride bıraktıklarının kıymetini bilse,
Geride bıraktıklarına verdiği sözleri bilse…
Adam dediğin, ederi kadar, ettiği kadar, hak ettiği kadar,
Adam dediğin değdiği kadar..
Ve daha neleri geçirdi kadın adamın gözlerinin içine bakarken..
Gözlerinden yaşlar akarken
Yüreği dağlanırken
Umutları yerle bir olurken
Korkuları gün ışığına tekrar çıkmışken
Nefretleri bir etrafını sararken,
Sevgisini yitirdiğinde, yüreğinin kanadığını hissettiğinde, acıdığını anladığında içinin,
Ve bi kere daha “kahretsin güvenmeyecektim” diye düşünürken bulduğu an kendini;
Kadın, yüzündeki ıslakları sildi, güldü..,
Başını dikleştirdi daha da.
Aşkta gurur olmaz diye savunurken,
şimdi yıkılmış bedenin her yanını saran gururuyla,
Gerisinde ardından öylece bakan siyah paltolu bir adam bırakarak,
Ve kırılmış yüreğini ellerine almış, derin derin nefes almaya çalışarak düşmemek için,
son cümlesini söyledi fısıltıyla
ve
gitti kadın..

Adam değilmişsin ki, anlamalıydım…