SUS

Çok güzel susarım ben kendime.

Sesimi duyurmam bile kendi kendime. Çok güzel susar, sanki bir şey düşünmüyormuş gibi yapar ama çok şey düşünürüm.

Hatırlamam ki, oturup saatlerce derdimi anlatayım birisine. En yakın arkadaşıma bile. Ablama bile. Anneme bile. Anlatsam bile hep vardır anlatmadığım bir şeyler içimde. Sadece kendimle aramda olan sırlarım var hep. Hiç açığa çıkmamış. Hatta kendi gözlerimin önüne bile çıkmamış sırlarım, sıkıntılarım, hayallerim, kırıklıklarım var; ben bile bilmiyorum.

Çok güzel susarım ben.Bi kaç kelimeyle özetlerim geçerim. Uzun cümlelerimi çantamdan yollara savuralı çok oldu zamanında. Çok uzun cümlelerin hiçbir işe yaramadığını anladığım zamanda fırlattım attım onları. Baktım ki uzunluk ya da kısalık sonu değiştirmiyor. Konuşsam da olan oluyor, konuşmasam da..

Konuşursam çok yoruluyorum, konuşursam içimi fazla dışarıya çıkartıyorum, o içimi dışarı çıkartmak kötü geliyor bana. İyi gelmiyorum kendime. İyi yapmıyor kendim kendime olunca öyle.

Bazı şeyleri yaşarken, görürken ağzım açık kalmadığında bıraktım uzun cümleler kurmayı. Şaşırmadığım zamanlarda gülüp geçmeyi öğrendim. Üstünü kapamayı. Sonunda üç nokta kalmış cümlelerin bile üzerlerini kapattım tozlarla, bulutlarla. Belki de korkularımla kapattım onları sonra beyazlattım her yanı karlarla. Kardan buz tutmuş bi yerde küçük küçük kutularım var ve hepsinin kilitlerini fırlattım attım denize. Bir daha açmamak üzere…

Her hikayeye verilecek bir isim var hala ceplerimde. Harflerimin hepsi teker teker ellerimde. Her hikayenin bir cümlesi, her cümlemin bir kahramanı var yanımda.

Bak şimdi bile susturdum kendimi, hop dur bakalım gidişat gidişat değil ona göre diyerek. Sustum yine.

Nasıl da sevindim ama arabadan inip apartmana baktığımda, nasıl da sevindim ama apartmanda tek bir yanan ampül olmadığında.

Çok güzel susarım ben. Çok güzel sustururum kendimi.

Apartman bomboş şimdi.

Ben de boşum. Bomboş gibi sanki.

Ve çıkıyorum şimdi bu apartmandan da,

Ayaklarım nereye sürüklerse oraya..

Sessiz sedasızca…