on dokuz...

02.51…

Aynı…

Salonun aynı köşesinde, aynı koltukta, koltuğun aynı köşesinde, solunda oturuyorum…

Şarkı aynı.. Dönüp duruyor kulağımda saatlerdir…

En çok da piano sesini duyunca ürperiyorum, her defasında.. şarkının aynı yeri etkiliyor beni hep; 

Bi başı bi de sonu…

Aynı fotoğraf… Saatlerdir açık aynı fotoğraf…

Ve ardından gelenlerin sırası hep aynı.

Fotoğraftaki bi çift göz, aynı…

Durdum şimdi.

Çünkü şarkı yeniden başladı.

Yeniden piano sesi.

Aynı ses… Aynı his…

Elim yine gitti aynı göze… Aynı resme…

Bakıp gülümseyişim aynı..

Artsa da acı, daha da alevlense yangın, bakmaktan vazgeçmeyişim aynı..

Telefon saatlerdir durduğu yerde duruyor yanında da kol saatim..

Geçmiyor gibi gece. Sanki yerinde sayıyor gibi.

Saate ilk bakışımdan (00:14) bu yana, her şey aynı…

Oturduğum köşe…

Dinlediğim müzik…

Fotoğraf..

Ben…

Aynıyız…

Şarkı sonlanıyor şimdi…

Piano aynı, geceden beri..

Acı, demleniyor aşkın, yangının üstünde…

Ve koyulaşıyor yavaş yavaş içimde bi yerlerde.

Belki de bi tek bu farklı bu gecede.

Belki de durduğunu sanarken ben her şey yerli yerinde,

Hatta ben bile;

Bitanebişey artıyor giderek..

Hiç de aynı değil…

Dünden daha fazla….

Yarından daha az…

Giderek artıyor evet… 

Giderek koyulaşıyor…

Giderek yakıyor evet..

Hiç de aynı değil…

Çok farklı…

Durduğum yerde,oturduğum köşede, baktığım o resimde, kulağımda piano sesi, 

gözümde düşmek bilmeyen beni terk etmeyen sadık damla;

Fark etmeden;

Ve ayın on dokuzuncu gününde, ilk adımın tarihinde;    

Artarak bitiyorum…

Şarkı bitti..

saat 03:03….

19.07.2011...