HİSSETTİKLERİM...

Şimdilerde yollarının sık sık düştüğü, büyük büyük kavak ağaçlarının olduğu kocaman bir alana kurulmuş bir park..
“hissetmesi lazım” diyerek gözlerime bakışı geldi şuan aklıma.
Üzerinde beyaz uzun kollu bir giysi vardı. Beyaz hep yakışır ona bence, esmerleşmiş iyice güneş yakmış yaz sonu nihayetinde…
“hissetmesi lazım”…..
*
Bu klavyenin üzerinde tırnaklarımın kırmızı ojeli oluşunu seviyorum. Nasıl da birbirlerini kovalıyor gibiler. Neler neler yazıyorlar kendilerince ya da beyin emir verdikçe ya da HİSSETTİÇKE….
*
Nedendir sulu gözlüyüm bugün… Bu sabah iç çekerek uyandım ve iç çekerek uyandığım sabahların akşamına geldiğimde mutlaka bir damla göz yaşım düşer elime…
Normalde ağlayamam ben.
Kimsenin bilmediği gizli sırlarımı bilen bitanecik ve en küçük teyzemin cenazesinde bile istediği gibi ağlayamamış sadece içten içten titremiş, ama kendini tutmuş bi kızım ben. Belki de kocaman bi kadınım ben kendi içimde…
*
Özlemlerimin ve acılarımın arasında yürürken kendi kendimi büyüttüm belki de.. Belki de onlar büyüttüler beni. Ya da birlikte büyüdük. Küçükken diz yarıklarımın acılarıydı ağlatan, şimdi yürek yanıklarım beni ağlamaktan alı koyan. Bu kadar mı nasırlaştım ve taşlaştım merak ediyorum. Bu mu acaba büyümek ya da daha da küçülmek. Çok şey yaşamadım belki; belki çok şey yaşadım kendimce ama derinlerde bi yerlerde daha da derinlere gömülmüş yaralarım ve hala yukarıya sızan kan damlalarım var. Üzerlerini kahkahalarımla kapattığım zamanında ve şimdi susmayı tercih ettiğim ya da susmayı sevdiğim aslında. Çok mu konuştum ki zamanında ya da çok mu şey anlatmaya çalıştım etrafımdakilere ve yoruldum, yorgunluktan bitap düştüm belki de, ve çöktüm dizlerimin üstüne.
Düşündüm de, en son ne zaman kanadı dizlerim gerçekten. Yürürken ya da koşarken… Bisiklete bindiğim en son günü hatırlıyor muyum.
Ya da şimdi dudaklarıma değen tuzlu gözyaşım… Senden önceki yaşlarım neredeydi… Ve ne zaman dudaklarıma değdi…
Gece saat 00:25 şimdi.
Evimde.. Tekim..
Dağınık her yer… Hazırlanırken dağıtırım ben her yeri…
Evin her köşesine bırakırım bir hazırlık hikayesi…
Birine bir göz kalemi, diğerine bir mendil paketi.
*
Çok güçlü olduğunu düşünen ama uzun yollarda adım atmaya mecali olmayacak kadar yorgun bi kızım ben. Belki de çok yorgun bir kadınım ben.
Aramaktan yorulduğum, yorulurken aramaktan caymadığım ve her defasında “asla yapmam bundan sonra” dediğim her şeyi yaptığım…
Ellerimi açıp dua etmekten vazgeçmesem de, dua ederken hiç ağlamam… Suratımı ekşitirim belki, ya da mimiklerimle konuşurum ellerimi açıp ama bu akşam nedendir farklı.
Bu akşam açtım ellerimi dua ettim, ağlaya ağlaya..
Çok mu sulu göz oldum?
Yok yok sulu gözlülük değil bu.
Elimdekilere bakıp, avuçlarımın kızarıklığına haykırışım.
Tutmak isteyip tutamadığıma değil kendi ruhuma haykırışım.
Gitmek istediğim ama gidemediğim yollara, kurduğum hayallerin kırıklığının ardındaki avuntularıma…
Daha önce yaşadıklarıma bile değil, şimdi nefes aldığım zamanlarıma…
*
Çok şey atlatmış bir kızım ben zamanında.
Belki de çok şey yaşamış bir kadınım…
*
Şimdi düşündüm de olmak istediğim yerde miyim diye?
Yok değilim..
Olmak istediğim yer kadar sıcak değil oturduğum koltuk ve dayandığım yastık.
Zaten böyle ağlayıp zırlamak da değil yaşamak istediğim ruh halim, ama biliyorum bu anlık..
Zaten devamı gelirse bu yaşların, devamı gelirse bu yanıkların,
Kanım sızarsa daha da yukarılara,
Belli ki gidiyorum kendimden….
Belli ki daha büyüyen küçük bir kızım ben..
Belli ki, zamanını unutmuş zamanların üstüne göz yaşının tuzunun farkına varmış bir kadınım ben..
*
Şimdilerde yollarının sık sık düştüğü, büyük büyük kavak ağaçlarının olduğu kocaman bir alana kurulmuş bir park..
“hissetmesi lazım” diyerek gözlerime bakışı geldi şuan aklıma.
Üzerinde beyaz uzun kollu bir giysi vardı. Esmerleşmiş iyice güneş yakmış yaz sonu nihayetinde…
“hissetmesi lazım”…..