parmaklıklarımın ardından yüreğime sızan güneş ışığım

Her sabah uyandığım karanlığımla koyuyordum başımı yastığa ve her sabahın akşamında daha da kararıyordu hava…
Her akşamın sabahında gözlerime güneş ışığı vurmadan kendimi atıyordum sokaklara ve amaçsızca zorunlu amaçlarımı halletmeye çalışıyordum karınca kararınca…
Ve yine karanlık bir sabahın daha da kararmış bir akşamında silik sönük bir ay ışığı gibi vurdun odama, çarptın suratıma. Aydınlanıverdim ben az da olsa…
Bi gülümseyiverdim sanki aynada duran bakışıma ve sanki bakışıma karşılığım oldun ışığınla odamda.
Çok değil birkaç saatlik belki de birkaç saniyelik bir gülümseyişti belki de ama
O kadar kararmışlığın ardından, beyazlar kattın siyahlığıma…
Sabah oldu şimdi. Perdeleri kapalı odamda gözlerimi açtığımda gülümsedim bakınca pembe duvara.
Yüreğimin üstüne yatmışım gece boyu sanki aman bi yere kaçmasın der gibi korumuşum kollamışım. Ellerimle saklamışım ve hapsetmişim sanki seni, orada bi yerlere.
Kıpırdamamışım, kıpırdayamamışım bile…
Her sabah uyandığım kararanlığımla uyanmadım bu sefer bu sabaha. Parmaklıklarımın ardından vuran güneşin ışıltısı çarptı gözüme. Yaşarttı gözlerimi hoplattı yüreğimi.



Odama vuran ay ışığım,
Belki de son yürek atışım,
Parmaklıklarımı araladığım
Karanlık odamdan;
Parmaklıklarımın ardından;
yüreğime sızan güneş ışığım..

HOŞGELDİN..