İstiklal caddesi..
Hava yumuşacık.. Sanki bahar gibi bi Aralık..
Cadde alabildiğine kalabalık…
Sesler, kahkahalar, müzikler, uğultular..
Yürüyenler, yürürken ona buna çarpanlar..
Yani çok kalabalık.
O kalabalığı yara yara bir çift geldi karşıdan.
Diğerlerinden farklılar belli her hallerinden.
Dimdik duruşlarından, ellerini sıkı sıkı tutuşlarından..
Etrafa bakışlarından gülücükler dağıtışlarından
Mutluluklarından
Gururlarından..
Her hallerinden belli, diğerlerinden farklılar..
Bir adam… Kot pantolonu, deri ceketi, beyaz tişörtü ile uzun ve yakışıklı.
Bir kadın… Kot pantolonu, kırmızı kazağı, kumral saçları ile çok güzel bir cüce..
Aralarında gözle görülebilecek tek fark, aralarındaki boy farkı.
Ortak noktaları, aşkları..
Ortak noktaları, yüreklerinin aynı atışları..
Ortak noktaları, yürüdükleri yolları…
Adımlarının büyüklükleri, boylarının uzunlukları farklı olsa da, çok fazla ortak noktaları..
En yakın arkadaşımla dün İstiklal’de gördük onları; Biz sorguluyorken hayatımızı…
Gördük..Birbirimize baktık.. Gülümsedik..
Ve işte..
“İşte Bunun karşısında saygıyla eğilirim ben...”
Hayatı boyunca kendisine çok şey kattığını düşünen ama insan yüreğine değer vermeyi öğrenemeyen,
Kendisine laf söyletmeyen ama söyledikleriyle insanları kırmaktan çekinmeyen
Çok şeyi göremeyen, çok şeyi bilmeyen, öğrenemeyen ve öğrenmeye de niyetlenemeyen büyümüş ama hala büyüyememiş insancıklara ithafen….
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder