İstanbul'da yağmurlu Cuma...

Evet baya karanlık bir güne uyandık bugün. Evden çıktığımda daha hava aydınlanmamış ve çok soğuktu. Sanki bir korku filmindeyim gibi hissettim kendimi. Sokağımızı haşat etmiş İSKİ’nin dozerleri, kepçeleri; çamura bulanmış yollar, hafiften de çiseleyen bir yağmur.
Korka korka işe gitmeye koyulduk, kulağımızda hafiften bir Ferhat Göçer şarkısıyla… Ve bütün yol boyunca aynı şarkıyla…

Tepeden tırnağa aşığım sana ne ilk kez
Ne de son söyledim sana
Kimse kimseyi sevmek zorunda değil ama
Sen hiç korkma aşk ölümde değil
Gel benim vefası eksik yarim ben sensiz dururmuyum
Sen beni bir çağır gönülden ben gelmez olurmuyum
Varsın bi ümit kalmasın bize hüznün
Kalbime sığmasa bile
gel benim vefası eksik yarim
Ben sensiz dururmuyum
Sen beni bir çağır gönülden ben gelmez olurmuyum.

Ve hava aydınlandı ve gökten boşalırcasına yağmur yağdı. O kadar ince yağdı ki izlemesi o kadar zevkli değildi ama dinlemesi harikaydı. İş arkadaşlarımızla yaptığımız harika kahvaltının ardından bi de o yağmur sesini duymak çok iyi geldi açıkçası. He bir de yağmuru görüp şaşıranların şaşkınlığı var tabiî ki..

Anaokulunda çalışmak eğlencelidir zevklidir tabiî ki kabul, hele de günlerden Cumaysa, öğretmenler kararan havaya, yağan yağmura rağmen çocuklar gelmeden enerji doluysa…
Müzik açılır ve çocuk şarkılarıyla dans edilir.. “İçimdeki çocuk dışarıya çıktı” böyle bir tabir olsa gerek..

Evet bugün Cuma ve ben her defasında yazmaktan bıkmayarak yine yazıyorum “Cumalar güzeldir çünkü harika bir hafta sonuna gebedir.”

Yağmurlu ama güzel bir İstanbul gününden sevgilerle….