aşk kokan anne baba...

Odama geldiler ve masamın sol karşısında yan yana duran iki sandalyeye oturdular. Masanın ardından durup dinledim onları. Çocuklarıyla ilgili konuşurken dikkatimi çeken çocukları ile ilgili söyledikleri ve gözlemleri değil birbirlerinin cümlelerini tamamlamaları, birbirlerine destek olmaları, birbirlerine bakışları, gülümseyişleriydi.
İçimin titrediğini hissettim bakarken. Baba o kadar sevecen o kadar nazik ve o kadar sevgi doluydu ki. Aynı şekilde anne de bi o kadar tamamlayıcı anaç ve çaktırmadan nazlı ve edalı.

Düşündüm.
Şimdiye kadar yaptığım görüşmelerin hangisinde karşımdaki çifti “anne ve baba olmak”ın dışında onları “birbirine aşık karı koca” olarak görmüştüm? Düşündüm. Şimdiye kadar karşıma gelen hangi çift böyle içimi titretmiş ve birbirlerine bakışlarından böyle mutlu olmuştum.
Karısının gözünün üzerine düşen saçı nazikçe yüzünden savuran, kocasının sırtını sıvazlayan o çocuğundan bahsederken, gülerken birbirlerinin gözlerinin içine bakan?
Minik espriler yapan ve esprilere daha da renk katan, renkleri uyumlu, ve bu kadar hissedilebilir olan dışarıya vurdukları duygu?

Düşündüm.
Bir gün anne olursam ve yanımda çocuğumun babası olduğunda; öğretmenleriyle görüşmeye gittiğimde gerçekten böyle hala aşk kokabileceğim bi eşim, çocuğumun öyle bi babası olsun.

Düşündüm.
Ne kadar güzel ki; sevginin saygının yok olmadığını dışarıdan görebilmek, buna gıpta edebilmek, maşallah diyebilmek ve böyle çiftlerin olduğunu görmek bunu yaşamak.

Düşündüm.
Şuan içimden geçenleri onlar bilmiyorlar ama bilmelerine de gerek yok.
Onlar öyle güzel veriyorlar ki birbirlerine her şeyi, anne baba olmak ve karı koca olmak, hepsini bir arada gördüm

Sevginin saygının uçuştuğu odamdan çıktıklarında,
Aşkın kokusu bıraktılar bana ve odama…
Bi de sebep oldular bu yazının ortaya çıkışına...

Sevgiler...
Aşk kokulu günler... ;)