Koltuk Köşesi...

Koltuğun sevgili köşesi..

Ne kadar da çok şeyi yaşadım sana yaslanarak… sol kolumu koluna yaslayıp ne kadar uzun geceler destek aldım senden.. Ve ne kadar çok dövdüm seni; özür dilerim.

“saatlerdir evin aynı köşesinde, salonda, aynı koltukta, koltuğun aynı köşesinde, pencere önünde oturmak…” ne çok yaptım bunu..

Sabahlara kadar oturdum.. sabahlardan geceleri bekledim durdum. Kalkıp tek bir lokma atmadım ağzıma, ihaneti yasakladım, vazgeçmedim yaslandım sana..

Sevgili koltuk köşesi..

Ne mutluluklarım var burada…

Tam karşımda duran evin kapısına bakıp bakıp gülümsediğim çoktur.. Ve “şimdi şurdan kaçıp gitsem” diye düşündüğüm de elbette mevcuttur..

Burası evin bana ait en özel yeri aslında. Herkesin görebildiği ama asla göremediği çok şeyin gizli olduğu, çok şeyimi anlattığım süngerlerine ve çok yaşımı değdirdiğim derisine..

Bilgisayarımın sıcaklığıyla ısıttım, kolumun teriyle ıslattım… Tek başıma dediğim gecelerde, ah ah sevgili sığınağım…

Şimdi yine buradayım.. buradayım ve oturuyorum.. yine aynı şekilde… yine saatlerdir ve belli ki oturulacak saatlerce…

İki kulağımı dışarıya tıkamış kulaklıklar ve çalan müzik bangır bangır. Şarkı burada… “bir gece bitti düşüm aniden…..düştüm rüyalardan düşler kararınca….”

Karşımda evin çıkış kapısı..

Şimdi ben burdan çıkıp gitsem, kaçsam kendimle birlikte, bulmasa beni kimse..

Soldaki pencereden rüzgar vuruyor koluma doğru şimdi. Menekşelerin çiçekleri yok baktım da saksıların bir tanesinde kalmış mor çiçekler.. Diğerleri dökmüş kendilerini…

Bacaklarımı yerinden kıpırdatacak pek halim yok gibi.

Kolumu bile kıpırdatacak halim yok.

Yüreğimi sevecek halim yok.

Kapadım üstünü.

Susturdum…

Sığındım sana sevgili koltuk.

Oturdum. Yok;

KALKMIYORUM BİR DAHA!!!