Bazı yerler insana gerçekten acı veriyor. Hani olur ya kapısından içeri girdiğiniz andan itibaren gördüğünüz şey oradaki koltuklar sandalyeler ve tavan değildir, daha önce orada görüp geçirmişliklerinizdir. Kokusu bile yüzünüze vurduğunda aynı mutluluk ya da aynı huzur ya da aynı huzursuzluk ya da aynı acı canlanır. Hareketlenir birden ortalık. Birileri koşuşturmaya başlar etrafınızda. Sesler duymaya başlarsınız. Belki çığlıklar ya da sessizlikler içinde kaybolursunuz. Sizi ziyarete gelen en yakın arkadaşınızla birlikte yediğiniz yemeyi ya da kimsecikler yokken oturup ağladığınız ve yumrukladığınız sandalyeyi…
Sonra terasına çıktığınızda hatırlarsınız sigaranıza çayınıza eşlik eden çok ekli gazeteyi.
Ve hatırlarsınız günün burada geçen en zevkli saatini…
Gelişinizi ve gidişinizi..
Gelenleri ve gidenleri…
Gelmeyenleri ve zaten gelmediği için göremediğiniz için gidişleri…
Ve hayalleri görürsünüz.. Olmasını istediklerinizi ama bir türlü gerçekleşmeyenleri…
Hangi odada hangi şarkının çaldığını
Ve ağrıyan bedeninizi dinlenmesi için rastgele kendinizi üzerine attığınız halıyı…
Yalnızlığınızı..
Ya da kalabalıklığınızı…
Kendinizin farklı kişiliklerini..
Şizofrenik hallerini…
Ve depresyona girmiş kendinizsizliğinizi..
“kendinizsizlik”..
Böyle bi kelime var mı acaba, ya da şimdi ben mi uydurdum ki burada?
Aman bilmiyorum ya diyorum ya, bazı yerler acı veriyor insana..
Ben de tam öyle bi yerdeyim şuanda…
Her şeyi çok tazeyken yaşadığım…
Ve yalnızlığı paylaştığım…
Bazı yerler acı veriyor insana…
İç çektiriyor..
Ama…
Bi işe yaramıyor….
Bu duyguları bulunduğumuz ruh hali mi yaşatıyor yoksa mevcut mekanlar mı bilemiyorum.Ama sonuç hep aynı; yaşadığımız hikayelerin kahramanları dışında...
YanıtlaSilgönlüne göre olsun her şey;)
ruh halini mekanlarla birleştiriyoruz belki de ya da mekanları ruh halimizle etiketliyoruz... ;)
YanıtlaSilsevgiler...