DENGESİZ GİBİ SANKİ....

Büyüyünce bir şeyler değişiyor galiba HAYAT içinde. Ya da büyüdüğümü sanınca değişiyor sanıyorum HAYAT’ın, ve ya da HAYAT KENDİNİN TA KENDİSİDİR, diye söylüyorsam o zaman büyüdükçe değişiyor KENDİM.
Öyle karışık bir durum söz konusu.. Mevcut… Mevzu bahis…
Neyi ne kadar sorguladığım neyi neyden ne kadar beklediğim ve ne kadar olmasını hissettiğim???
Yerinde duruyor mu diye yokladığım yüreğim ve arada bi ağrısıyla kendisinin varlığını hatırlatan beynim.
Ve tüm bu unutmuşluğun içinde daha çok düşünce ve daha çok duygusal çekişme..
Aslında monotona bağlamış ve yavaş yavaş süren bir koşturmaca telaşı içinde;
Her şeyi yoluna sokmaya çalışırken, aslında hiçbir şeyin yoluna girmediğini giremediğini ve giremeyeceğini düşünmek ve söylemek tek tek cümle cümle..
Daha sağlam basıyor ayaklarım yere, diye sanki çok büyümüşçesine vurmak yüzüne yüzüne,
Ve daha sonrasında; ben hala çok küçüğüm, gidecek çok yolum yapılacak çok işim var diye, bi Ton şey sırtlanmak daha 20lik omuzlarıma…
Aşkın şeklini değiştirmiş yaş, eli tutuşu, tene dokunuşu değiştirmiş,
Gülerken göz içi ışığı değişmiş gibi ve sanki daha durgun ve olgun, daha sağlam ama belki biraz yorgun,
Çalışılacak işin yetmediği tatmin etmediği, halbuki onu bulana kadar ne çileler çekildiği unutulmuş mu gibi,
Etrafındaki herkese bakmak, bakmak ve tasalanmak sonra tam tersi bi biçimde aldırmamak,
Herşey yolunda gitsin, herkes mutlu olsun diye istemek ve o hengame içinde kendi huzurundan vazgeçmek…
Belki…
Herşeyi daha çok kafaya takar olmuşum gibi, herşeyi daha çok düşünür olmuşum gibi ve daha çok sigara içip “hmm artık içime çekebiliyorum” diye kendi kendime düşünmek ve sonunda yine;
“bunu kendime neden yapıyorum ki” diye sorgulamak.
İlginç.. Ve ne kadar anlamsız..
Kalp kırıklıkları, can yanıkları, küllere dönüşmüş fotoğraflar, parçaları kalmış sararmış solmuş kurutulmuş yapraklar.
Kışı aratmayan bir haziranla birlikte şimdi;
Ben hala daha küçük müyüm neyim…