DÖNDÜM GALİBA....

Neleri erteliyoruz şu hayatta, yok mu sayıyoruz ya da, bilemiyorum ama, bişeler bi yerlede bekliyor bir süre, ya da unutuluyor belki de, ne bileyim öyle karışık bişeler işte…
Her gün yazmayı günümün en güzel rutinlerinden biri haline getirdiğim sevgili bloğum,
Neden olduğunu anlayamadığım; profilimde ekli görünmeyen bloğuma rağmen sayısı çok fazla olmasa bile gün be gün artan sevgili izleyicilerimden, özellikle takip ettiklerimden, yazılarından etkilendiklerimden sayelerinde hayatıma çizdiklerimden, kendimi dışarıya vurmaktan, hayalimdekileri yansıtmaktan, kendimin dışında yeni kahramanlar yaratmaktan ve onları canlandırmaktan, onların sol yanlarına kalp yerleştirmekten ve o kalbi attırmaktan; kalpsizlere sitem etmekten, içimdekileri püskürmekten; kimilerine söylemek istediklerimi söyleyemediğimden buralara yazmaktan, kendilerine ithafen yazılmış olan yazılardan bi haber olsalar da inadına yazmaktan vazgeçememekten, akşam yatmadan önceki zamanımın bir çoğunu yazılan yazıları uzun uzun okumaktan, yorum yapmaktan; yattığım yataktan gecenin bi yarısı kalkıp bilgisayarı açıp tıkır tıkır yazmaktan ve onu hemen bloğumda paylaşmaktan ve “bunu nasıl yapıyorum ki hangi akıllı insan yattığı sıcacık yatağından kalkıp yazı yazar ki” diye kendi kendime kıkırdamaktan; kısacası şu sanal dediğimiz aslında hayatımızın gerçekliğinin tam da ortasında duran bloğumdan uzak kaldım uzunca bi süre,
Erteledim hep yazmayı, açtım sayfaları, baktım baktım kapadım,
Yazdım yazdım sildim..
Dönüp bakmadım bile bi kere ne yazmışlar acaba diye ama birilerini hep takip ettim, hep okudum, yorum yazmasam da hep bildim, ne yazıyorlar ne hissediyorlar. Bir hayalet gibi aslında dolandım durdum blogların arasında…

Bugün Pazar ve hava berbat İstanbul’da.. Bu kasvetini de severim bu şehrin aslında ama ev sessiz, annem şehir dışında, yapılması gereken bir sürü işim var; derken boş evde tek başıma oturuyorum koltuğun köşesinde… şerit şerit perdelerin arasından dışarıya baktığımda kendimi sanki hapishanedeymişim gibi hissetsem de evet bu evin hakimi benim diyorum kendi kendime, sadece kendi sesimi ve çamaşır makinesinden gelen sesi duyuyor olsam da biliyorum ki şu yazıyı okuyanlardan birkaç tanesi şuanda “oh be sonunda yazdı” diyor.

Diyorum ya.. Bişeleri erteliyoruz şu hayatta, ve bişeler oluyor el atıyoruz o kenarda duranlara. Öncelikle ASLI’M, EMİNE’M ve KAAN, ve daha sonrasında mail atan diğer okuyanlarıM,
Canlandım belki de bilmiyorum ama, şuan bunu yazıyorsam sebebi sizden aldığım güçtür…
Şimdiye kadar yazdığım hiçbir yazıyı dönüp okumadım tekrar, imla hatası var mı yok mu, cümle düşük mü değil mi bilmiyorum, yazdığım gibi önünüze seriyorum. Diğerlerinde yaptığım gibi bunu da okumadan bıraktım gözlerinin önüne Sevgili Okuyucumm..

Ben döndüm galiba…