iç ses....

Şöyle bi bakıverdim yüzüne yanından yanından… Baktığımı anladı ya da anlamadı, bana kalırsa anladı ama tavırları anlamamazlığa doğru yankılandı…
Kaşına gözüne, kollarına ellerine… şöyle bir yüzüne yüzüne, gözlerine doğru…
Yanına yaklaşamadan da olsa çektim kokusunu içime, içime içime, daha da derine…
Sonra döndüm kendime kendi içime… Hem bakarken gözlerinin içine, hem de konuştum kendi yüreğimle.
Adını koysana bunun dedim kendi içime… Adını koysana nedir bu çırpınışın sebebi, alsana gözlerini ondan dedim kendime, alsana gözlerini kendine döndürsene… Ne utanmaz bir kadın oldun sen kalabalıkların içinde dikmiş gözlerini öyle hayran hayran bakıyorsun adama… Fark etmiyorsun bile belki de sırıtıyorsun bakarken ya da gülümsüyorsun, nedir bu nedir sebebi söylesene ?
Her bakışta titrer mi içi insanın bu kadar? Sanki içine sokacakmışsın gibi, sanki bakmaya doyamıyormuşsun gibi, nedir yani?
Gömleğinin kollarına düşüşüne, ve rengi nasıl da gitmiş yakışmış tenine, dokunmaya bile kıyamıyormuş gibi ellerini uzatıp değemiyorsun bile, ellerini uzatmadan nasıl da hissedebiliyorsun o kolların sıcaklığını..
Sanki kimseler yokmuş gibi etrafta ya da çok kalabalıkmış da ama bi tek ondan ibaretmiş gibi orası aslında, hem güçlüsün yanında hem savunmasızsın aslında…
Ne kadar da çok güveniyorsun kadın ona öyle… Sanki o kolların altında herşey bitiyor tüm dünya duruyor, bütün pisliklerden arınıyor alem, zaman duruyor gibi, kokusu esiyor yüzüne yüzüne ve en güzel sesi duyuyorsun nefesiyle… Nefes alıp verişine bile kıyamıyorsun kadın, bir adam bu kadar güzel nefes alıp verir mi diye sorulur mu kadın, nedir yani nedir alt tarafı yaşıyor adam orada….
…………..
İşte böyle tıkanıp kalıyorsun… Kelime bulamıyor cümle kuramıyorsun… Onu tarif edecek cümlen bile kalmamış ellerinde. Bir iç çekiş bir tebessümle nokta koyasın geliyor yazıya…
Biliyorsun aslında…
Bitmiyor yazılacaklar…
Bitmiyor yaşanacaklar…
Bitmesin istiyorsun ya da…
Dünya dönsün..
O hep senin olsun..
Gözlerin hep onunla gülsün…
Dünya dönsün, O hep benim olsun….
*
Ve arabayı çalıştırdım… Hiç sevmem ayrılıkları, hep söylerim.. Hiç sevmem son dakikaları hiç sevmem beklemeyi bir dahaki buluşmayı, iple çekerim evet kavuşmayı…
Sanki bir daha göremeyecekmiş gibi, bence içimden “gitmek istemiyorum”u da kendisine yüklenmiş öpücük sonrasında;
Kaybetmekten korktuğumu yine yeniden fark ettim diye ağlamak yok…
Ağlamak yok kadın!