Senden kurtulmak için en çok sana ihtiyacım vardı aslında. Belki omzuna belki bakışına ama sanki sana ihtiyacım vardı. Bağırıp haykırmalıydım belki, vurmalıydım yüzüne yüzüne her şeyi olduğu gibi. Gözlerinin içine baka baka söyleyebilmeliydim sana birçok şeyi.
Yumruklamalıydım yüreğini, kulaklarını tıkamalıydın belki de çığlıklarımdan.. Çığlıklarım ezmeliydi belki seni. Öyle uzaktan uzağa farkındaymış gibi davranmakla olmaz. Yanımda yaşamalıydın yaşattıklarını. Gözlerinle görmeliydin dağıttıklarını aldıklarını ve savurduklarını.
Ve daha bir çok şeyi yanımdayken yaşamalıydın. Yanındayken yaşamalıydım ben.
Terk edilmeyi de yanında yaşamalıydım. Neden diye yanında sormalıydım.
Sesini duymalıydım. Yüzünü. Mimiklerini. Ellerini. Gözlerini. Konuşurken seni görebilmeliydim. Sebeplerini senden dinlemeliydim.
Bütün bitişi bütün başlangıcı yan yanayken yaşamalıydık.
Artık hiçbirinin önemi yok. Ben hepsini hallettim. Ben hepsini ben seni, en önemlisi ben kendimi mahvettim.
Artık bunların, artık senin, artık benim, artık geçmişin, artık geçmişimizin, sevgimizin hatta sevgimin, söylediklerinin, gerçeklerinin, ezikliğinin o yalan yeminlerinin bile
Artık hiçbirisinin önemi yok.
Çok sevmeden gittin madem, çok sevdirmeden gitmeliydin.
Ahhh ah...
Ben kendimin bile hakkından gelmişken,
Artık senin bile hiç bir önemin yok…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder