salı sallanır yazısı

bazen,
kendinizce aslında "iyi niyet" diye düşündüğünüz şeyler aslında bazılarına hiç de öyle görünmüyor... ya da görünüyor da, yansıması farklı oluyor...

birini, bir şeyi, kendinizden daha fazla düşündüğünüzde önemsediğinizde,
farkında olmadan da olsa kendinizi unuttuğunuzda,
ve
kendi kendinize bi şeyleri tamamlamaya çalışarak yaptıklarınızın karşılığında duyduklarınızla duvara tosladığınızı hissedersiniz ya,

işte o an ölsem, ölürüm!

bir türlü öğrenemedim "banane yaaa" diyip kenara geçmeyi
hiç uğraşamam, diyip karşıdan beklemeyi,
büyük şeyler istemeyi
imkansızı oldur, demeleri
beceremedim bitürlü...

ve her beceriksizliğimde biraz daha yandığını hissediyorum beynimin, bir parçası daha ayrılıp gidiyor kalbimin....

ben hep kendimce;
iyi niyetle bişelerin başlangıcı, zaman zaman da son noktası oldum...
üç nokta şeklinde yarım kalan cümlelerimi hep kovdum,
ya da bastırdım yerin dibine soktum

ve bu dünyanın şu "bencil" haline hiç uyum sağlayamadım. hırsından karşısındakini umursamayanlardan olamadım, olmak isterdim.
önce ben diyip kenara geçemedim, ama geçmek isterdim, ben değil başkaları ben ne isterim diye düşünüp bişeleri halletsin, ben sevineyim, çok isterdim!
"valla olmazsa olmaz", diyemedim hiç, olanla yetinmeye çalıştım da keşke diyebilseydim. olmazsa olmazlarım olsaydı, diretebilseydim keşke, empati kurmayı beceremeyenlerden olsaydım, azıcık bencil olsaydım, o zaman bi kendime yanardım..

çok kızıyorum kendime. bu kadar kabullenici olmak zorunda mıyım diye
birileri kırılmasın, aman üzülmesin diye düşünüp kendi kendimi, yine kendimle üzüyorum diye.

ayaklarım yere basıyor diye hep gurur duyarım kendimle, çok şükür beni bugünlere getirene.

pembe rüyaların sonu bir gök gürültüsüne bakar....

ben bir yağmurda, ıslanıp incinenlerdenim aslında ama,
lanet ettiğim yanım var ya
çok sıkıldım güçlü kadın olmaktan