insanın, sevincini mutluluğunu doya doya yaşamaya paylaşmaya utandırıyor artık ülkemizde yaşananlar... her patlamada sessiz sessiz ölüyoruz; bi de farkındayız da üstelik.
sağa sola saçılıyor bedenlerimizin her bir parçası da, çaresiz durup izliyoruz öyle televizyonun karşısından...
dün akşam evde davetiyelerin geri kalanlarını tamamlarken düşündüm; ben burada bu davetiyeleri yazarken kimlerin evinde taziyeler karşılanıyor...
ben geri sayarken en mutlu günüm için, kimlerin evinde 7sine mevlütler okutuluyor, 40.günü sayılıyor gidenlerin arkasından..
ben mobilyalarım gelecek diye beklerken, kimler hastane kapılarında yaralılarının iyileşmesini bekliyor...
bekleyişlerimiz farklı,
mecburen izliyor, cidden üzülüyoruz....
ve hayat o kadar yoğun ve karmaşık ki bu yazıyı yazmaya aslında dün başladım ve anca sonlandırabiliyorum... yazacaklarım aklımdan silindi... ve dünkü ruh halimden çok başka bir ruh halindeyim bugün... sorduğum sorguladığım bir günümdeyim... çok da karıştırmadan kurcalamadan;
her son gibi, bu yazının da sonu gelmeli şimdi...
Hepimiz çok etkilendik, korkar olduk sevdiklerimize bir şey olmasından . Ama umudu kaybetmemek lazım. Her şey insanlar için.
YanıtlaSiltabiki öyle... herşey bizim için... ama göz göre göre bunları yaşamak çok zor...
Silsevgiler...
En üzücü olanı ise acıları bile birlikte yaşayamıyoruz :(
YanıtlaSilüzücü olan o kadar çok şeyimiz var ki... :(
SilÇok sevinsek çok mutlu olsak bile hep içimizde bir tedirginlik artık. Bu arada hayırlı olsun :) Çok uzun zaman önceden hatırlıyorum seni ama geri döndüğünü farkedememişim. Görünce şaşırdım :)
YanıtlaSilselamlar :)) bayadır yazmıyordum da geri döndüm :) hatırlanabildiğime sevindim :))))
Silteşekkür ediyorum
sevgiler :))