BİR İNSANIN SON NOKTASI...

şimdi düşünüyorum,

ister miydik yine de bir oyunun en kıymetli parçası olmayı,
çok para kazanmayı, en iyi statüde olmayı,

ağzımızdan çıkmaması gereken sözcükleri söyler miydik en sevdiğimize,
kırar mıydık kalbini,
unutulmayacak yaralar açar mıydık?

yüzüne söylemekten korktuğumuz şeyleri yine arkasından söylemeye devam eder miydik insanların?
saçma hırslara bürünür müydük?

herşey tam olsun, en güzeli olsun, eksik olmasın ister miydik?

"ama herşey onun iyiliği için" diye başlayan cümleler kurar mıydık,  o cümlelerin içini isteklerle planlarla "olmazsa olmaz"larla doldurur muyduk?

evden çıkarken küs ayrılır mıydık yine de, geri dönememe ve dönsek de canlı görememe ihtimalini düşünmeden?

Daha mı çok sarılırdık sıkı sıkı, sarılmak güzeldir, diyerek,

Daha mı çok söylerdik sevdiğimizi,

Daha mı çok mutlu ederdik üzmek yerine,


yediğimizin içtiğimizin kıymetini bilmek,

sevdiğimizin sevildiğimizin kıymetini bilmek,

SAĞLIĞIN KIYMETİNİ BİLMEK,

yaşamanın sadece yaşamanın değerini bilmek...


Dün, öğretmenler odasında sohbet ederken bir vefat üzerine konuşuyorduk... Aslında hepimizin gideceği yer orası ama, yaşarken unutuyoruz malesef, dedim...

Bir sokakta yürüyorsunuz... Ve bir patlama oluveriyor...
Sonra ölüyorsunuz...

İşte o zaman herşey bitiyor.... !!!
Ne istek kalıyor, ne söz....

Yaşam bitiyor...
Bir insanın cümlesi noktalanıyor yani...
Söz bitiyor yani...
Yas konuşuyor...
Gerçek vuruyor yüze...