Cumartesi, Ekim 01, 2011

Her gün birileri gidiyor hayatımdan.. Ve artık dudağımın kenarından gülümsemeyle izliyorum olanları. Gülümseme belki de küçümseme ya da çok önemseme ve belli etmemeyi isteme, adı neyse ne...
Gidenler.. Ve kalan...

Herkesin hayatlarının yoğunluğunun arasında bi yerlerde tek başına kalmış ve bazı kalabalıklara sıkışıp yalnızlaşmış bi ruh olduğunu, bir AVM'de tek başına yürürken anladı. "Yanıma gel" diyebileceği bir elin 5 parmağını geçmeyecek kadar insanın bi yerlerde birileriyle olduklarını ve gelemeyeceklerini; gayet gülen sesleriyle söylediklerinde; bunu işittiğinde anladı...

Hep böyle olur ya, tesadüfler hep filmlerde var gibi görünürdü ama aslında film diye izlediklerimiz gerçek hayatların ta kendisiydi..

İşte şimdi tam da öyle bi yerdeydi. Koca bir AVM.. Bulunduğu koridorda sadece kendisi var gibi ve sanki dönüyor mağazalar etrafında, evet yalnızlığında...

Garip...

10 yorum:

  1. yok cicim garip değil, insan en çok da kalabalıklarda yalnızdır zaten..

    YanıtlaSil
  2. evet...en çok da istiklal'de yürürken insanın yüzüne çarpıyor bu gerçek.. Sağ sol her yerde insanlar, ama koskoca cadde bomboş...

    YanıtlaSil
  3. Bayramınız Mübarek Olsun. :)

    YanıtlaSil
  4. Daha sık yazmalısın, biz okuyucular bunu istiyoruz.

    YanıtlaSil
  5. Çok teşekkür ediyorum.. Daha sık yazabilmeyi ben de cok istiyorum.. Görüşme üzere...
    sevgiler...

    YanıtlaSil
  6. İstiyorsanız neden yazmıyorsunuz? :))

    YanıtlaSil
  7. hey yaşampınarım yolundamı herşey ses veresin ,

    YanıtlaSil
  8. cecil... yolunda diyelim... teşekkür ediyorum... yeniden yazmaya başlayacağım..

    sevgiler..

    YanıtlaSil
  9. anindayorum.com aslına bakarsan yazıyorum, birikmiş çok fazla yazı var. =) buraya da aktaracağım =)
    teşekkürler...

    YanıtlaSil
  10. yusufsan21 teşekkürler..

    YanıtlaSil

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...