Her gün birileri gidiyor hayatımdan.. Ve artık dudağımın kenarından gülümsemeyle izliyorum olanları. Gülümseme belki de küçümseme ya da çok önemseme ve belli etmemeyi isteme, adı neyse ne...
Gidenler.. Ve kalan...

Herkesin hayatlarının yoğunluğunun arasında bi yerlerde tek başına kalmış ve bazı kalabalıklara sıkışıp yalnızlaşmış bi ruh olduğunu, bir AVM'de tek başına yürürken anladı. "Yanıma gel" diyebileceği bir elin 5 parmağını geçmeyecek kadar insanın bi yerlerde birileriyle olduklarını ve gelemeyeceklerini; gayet gülen sesleriyle söylediklerinde; bunu işittiğinde anladı...

Hep böyle olur ya, tesadüfler hep filmlerde var gibi görünürdü ama aslında film diye izlediklerimiz gerçek hayatların ta kendisiydi..

İşte şimdi tam da öyle bi yerdeydi. Koca bir AVM.. Bulunduğu koridorda sadece kendisi var gibi ve sanki dönüyor mağazalar etrafında, evet yalnızlığında...

Garip...