bir küçük yeni yazı :)

uzunca bir aradan sonra koskocaman selamlar herkese.. :)

snapchat üzerinden gün geçtikçe artan takipçi sayım için herkese çok teşekkür ederim :)

sömestr geldi çattı ve artık 2 hafta boyunca pazartesi sendromu yaşamayacağım. bu gün ilk pazartesi idi ve geç uyanabildiğim için mutluyum.. belki de öğretmen olmanın en güzel yanı budur, aralarda verilen es'ler, diğer çalışanlara oranla yaptığımız uzunca tatiller.

bizim evimizde sömestr tatilleri maalesef kocamla birlikte planlanamıyor. kış gelip yükseklere kar düştüğünde aşık olduğu diğer mesleğini yapmak için kayak merkezlerine gidiyor. O, öğrenmek isteyenlere kayak kaymayı öğretirken ben de olabildiğince buradaki zamanı kaliteli bi şekilde geçirmeye çalışıp, uygun olan zamanlarda da yanına gitmeyi planlayarak sömestr ı geçiriyoruz. uzunca bir ayrılık oluyor ama sağlık olsun, gönüller bir olsun.

zor zamanlar, birleştirir. çatışma, tartışma olmadığı sürece birlikte atlatılan zorluklar herzaman daha birleştirici, bir paydada toplayıcıdır. evlenmeden önce çok yakın bir tanıdığım, "birlikte yaratacağınız herşey ile bağınız da büyür, yeni amaçlarınız olur" demişti.
biz evlenirken herşeyi öyle yaptık. birlikte.

bazı şeyler için "zamanının" gelmesini bekledik, bazı şeyleri zamanı geçmek üzereyken son dakikada yaptık. bazen birbirimize hiç bir şey söyleyemeden anladık nelerin olup bittiğini.
"biz bir şeye ya da birilerine güvenerek evlenmedik" der hep kendisi, belki de söylediği en güçlü cümledir BİZ'e dair. Sonuçta biz tanıştığının 3.gününde evlenmeye karar verdiğimizde de birbirimizle ilgili hiçbirşey bilmiyorduk ancak o gün bile büyük amaçlarımız vardı. Son güne kadar da hep birlikte yaptık her şeyi. benim yetemediğim yerde ona yaslandım, onun tıkandığı yerde ben önünü açtım, ama kimse bilmeden duymadan. HEPİNİZDEN GİZLİ YAPTIK ÇOK ŞEYİ :))))))

ve gerçekten, yapmayı istediğimiz her amaç, yeni bir bağ oldu bize. her galibiyette bikere daha mutlu olduk, her galibiyette "sıradaki gelsin" dedik.

öyle kavgalarımız gürültülerimiz olmadı evlenmeden önce, beklemeyi bildik. fırtına varken gemiyi denize sürmeden bekledik limanda. ne zaman ki duruldu ortalık, o zaman birlikte "hadi" demeyi bildik.

Laf, söz; duymadık, umursamadık, kulak ardı etmedik belki, yanımızdakini uzağımızdakini iyi belledik, herkesin değerini kendi ettikleriyle biçtik, ama hep birbirimizin sesini işittik.

şimdi birlikteliğimizin 2.yılına girip, evliliğimizin 9.ayını tamamlıyoruz. Bekliyoruz :) "sen orada ben burada, ben de özledim ben de" halleriyle, bu ayrılıkların, bu beklemelerin, bu koşturmaların yorulmaların çabaların hepsinin yine bir amacı var. Gözden uzak olan gönülden de uzak olur, diyenler de vardır biliyorum, ama ben başından beri olumsuz olan hiç bir şeyi umursamıyorum :)

evlilik neydi; kaç karatlık pırlantalar, altınlar, lüks evler arabalar, gösterişli bir düğün, abartılı duygular, güzel bir gelinlik, harika bir oturma odası, kocaman bir televizyon, takım takım tabaklar çatallar....

birliktelik dediğiniz şey neydi??

Güvenmek, önemli bir şey. İnanmak, önemli bir şey.
İnsanın yaşadığı şeye inancı tam olsun yeter ki, Gönülden dualarla olsun, inançla olsun, aşk la olsun.

Herkese iyi tatiller... :)

Sevgiler,

Pınar

snapchat: pinarustundag