DÖNGÜ...

Çantamda taşıdığım bin bir tane sayfadan sadece birkaç tanesiydi aslında kapatılması gereken. Açık kalmış, yarım kalmış, üzerine söylenmemiş çok fazla sözü olan ama söylemeye asla cesareti olmayan, belki de bu cümleyi bile hak etmeyecek kadar kirlenmiş “beyaz” sayfadan sadece birkaç tanesiydi.
Zamanın bir yerinde açılmış yazılmış ya da yazılmaya çalışılmış, okunamadan sonlanmış ama sonlanmış dediğinde bile aslında hep içinde yarım kalmış cümlelerin kaldığı sayfalar.
Her söylenmemişlik aslında biraz daha yer bitirir adamı. Halletmek çözümlemek gerekirken aslında gereksiz bir üzüntü kaplar her yanı. Adım atmak imkansızdır artık, dönüp aynada kendine bakmaya çalışmak da ayrıca… Durup adımlarını saymak olanaksızdır duyulmayan adım seslerinin arasında ve kalabalığın gürültüsünde attığı çığlıkları duymamak ne kadar mümkünse, denizin maviliğinden gözünün kamaşmıyor oluşu ve kokusunu alamaması da o kadar olasıdır…
Siyahla beyazın birbirine karıştığı her günde güneş aslında kendi renginde değildir, bulutlara bakıp bakıp benzetilecek şekiller yoktur artık, üstünü kapatan büyük şilteler gibidir şimdilerde o “pamuk” denilen bulutlar, yüreğin ve söylenmemiş cümlelerin….
Dünya umurunda değildir aslında, dönüş hızı bile daha yavaştır hatta dönmüyormuş gibi, beklenen zaman gelmiyormuş gibi, cümleler düğümleniyor düğümlendikçe büyüyor kocaman bir yumru oluyormuş gibi, o kadar ağırlaşıyor ve ağırlaştıkça can acıtıyor daha çok daha da fazla acıttıkça kaşındırıyor kaşındırdıkça tırnaklarını geçire geçire kaşıyası geliyor öyle de tatlı kaşınıyor, öyle de hızlı kaşıyor ki öyle hızlı kanatıyor öyle hızlı kaçıyor; öyle hızlı acıtıyor ki, keşke acıdığı gibi çabuk keşke kanadığı gibi sıcak keşke kaşındığı gibi tatlı tatlı ama acı acı, ama bi şekilde yine de işte, bi şekilde acısa kaşınsa kanatsa ve kabuk bağlasa..
Her yaranın her yanığın iyileştiği gibi iyileşse, birden, hiç anlamadan, hiç fark etmeden, ama aslında acısını hiç nefesinden silemeden..
Evet… Yıllar geçiyor ömür geçiyor, yaraların üstüne yeni yaralar geçiyor, can yarıkları oluşuyor. Kimi sayfalar yarım kalıyor kimi sayfalar ilelebet kapatılıyor. Yaraların izi geçiyor belki de bir çizik gibi insanın gözüne gözüne batıyor. Ama bir şekilde kanı duruyor. Acı bu ya, bir şekilde diniyor….
Ve açık sayfalar kapatılıyor.
Ve üzerine yeni sayfalar açılıyor.
Her sayfanın başlığı farklı her sayfanın kahramanı ayrı oluyor.
Başrol hep aynı, yardımcı oyunculara yenileri katılıyor…