Annem...Kıymetlim...

Her sabah yataktan kalktığımda elimi yüzümü yıkamaya giderken kafamı sağ tarafa çevirir annemle babama bakarım hep.. Bakar gülümser, şükreder ve devam ederim sabahıma…
Bu sabah çevirdim kafamı ve ilk annemi gördü gözlerim.
Uyuyuşuna dikkat ettim. Dudaklarını nasıl büzüşüne, gözlerini kısışına, masumluğuna.. Şükrettim, gülümsedim, devam ettim sabahıma..
Düşündüm de, bir kız evladın Allahtan isteyebileceği en büyük ve en özel şey, annesi gibi bir anne olmayı dilemektir. Bilemiyorum belki de bana en büyük dilek gibi geliyordur bu ama, onun gibi bir anne olabilmek gerçekten en büyük dileğim geleceğim için.
Bebekliğimden beri beni misler gibi büyüttüğü için, rengarenk giydirdiği, fotoğraflarımı çektiği, bazen konuştuğu bazen susarak konuştuğu için ama hep kendini bana anlatabildiği için…
İlk adımlarımda mutlu olduğu, en büyük adımlarımda arkamda olduğu için, her mutluluğumu paylaştığı her gözyaşımda o da damlalarını kattığı için,
Mis kokusu için,
Cennet kokusu için…
Annem benim kelimelerimin kifayetsiz kaldığı tek insan.. Hayatım boyunca enn değer verdiğim en kıymetlim. Her kıymetimin kaynağı, hayatımın gökkuşağı..
Annem, canımın dibi, en gizli köşesi, en özel yeri, herkesten sakladığım açmaya kıyamadığım, koklamaya doyamadığım en en en büyük hazinem benim.
Elim, kolum, kanadım, dünyaya bakan gözlerim benim..
Işığıyla beni aydınlatan hayatımın en kıymetlisi, servetim benim…
Nimet gibi kutsalım, kutsal gibi vazgeçilmezim benim…
Tek gece ayrılığımda özlediğim, bir odadan diğer odaya “seni seviyoruuum” diyebildiğim…
Oturup derdimi sıkıntımı anlattığım, kahkahalarımı paylaştığım…
Hayatımı benden önce düşünen kadın… Dualarımı benden önce eden, dilekleri benden önce dileyen, benim için hep güzeli isteyen kadın..
Benim için ne gemiler yakan, geleceğim için kendini öne atan,
Sen canım annem benim bu yaşımı bu hayatımı
Her adımımı hep sana borçluyum hep ardımdaki kadın,hep yanımdaki kadın
Dünyaya daha geldiğim ilk saniyelerde çığlık atarken ben bişeyi anlamadan,
Verildiğim ilk kucak ve aldığım ilk kokusun sen…
En güvenli kollarım, en sıcak yüreğimsin sen..
Ve daha anlatamadığım, kelimelerimin yetemediği, bulamadığım daha milyonlarca sözüm, kelimem, cümlem…
Annem…
Şimdi düşündüm de..
Ellerinden tutarak nerelere geldim ben bugün..
Daha minicikken yürümeyi öğrenirken ellerine dokunarak ve cennet kokunu duyarak,
Şimdi koşmaya çalışıyorum, ardımda yine var olduğunu duyarak, bilerek, hissederek..
Evet… Bu hayatta en büyük dileğim; SENİN gibi bir anne olabilmek..
Şimdi iş yerimdeyim oturmuş bunları yazıyorum sana.
Kanadım olsa da uçsam yanına, sarılsam şimdi sıkı sıkı…
Hep dediğin gibi annem, “kızım olduğu için çok mutluyum” diye,
Senin kızın olduğum için çok gururluyum…
Çok umutluyum…
İyiki doğdun sen… İyiki varsın sen…
Daha nice nice yıllarına, hep birlikte…
Yazmıştım ya hani bu sabah;
Öyle bir 2 kasım gelsin ki, yanında yine ben,biz, ve torunların da olsun..
Öyle bir 2 kasım gelsin ki, harika bir anneye yazılmış bu yazıların yanına,
Harika ananeye yazılmış yazılarımı da ekleyeyim..
Öyle bir 2 kasım gelsin ki,
Her defasında şükredeyim varlığına…
Seni çok seviyorum….