inandığımız birşey hep oluyor.
ya bir adama ya bir kadına,
ya inancımıza tutunuyoruz ya inançsızlığımıza...
ellerimizi açıp boşluğa(!) dualar ediyoruz yalvarırcasına, inana inana..
ve bazen öyle taşıyor ki haykırıyoruz gözümüzde yaşlarla..
o dilekler dualar, dünyada yerini buluyor ya da bulmuyor..
bulsa şükürler ediyoruz bulmasa tutunmaya devam ediyoruz...
hep nefes alıyoruz, hep bekliyoruz, hep umutlanıyoruz...
bu CUMA günü benim için çok özel, nedenini bilemesem de ama,
Allah'ın bir bildiği vardır elbet her duamız için..
yeter ki kalpler kırılmasın...
yeter ki gönüller ayrılmasın..
hayırlısı ne ise o olur zaten
ama erama geç
"kun fe yekun"
ol ver ve olur
